Permanente gevangenis al revisable: voor onze kinderen
Er is een politieke stelregel die aanmoedigt om niet 'wetgevend te handelen', om de regels niet te veranderen wanneer de gevoelens zo verheven zijn dat ze de reden kunnen wegen. Maar de stelregel moet ook vervuld worden dat het niet in de vergetelheid raakt wat de reden was toen de gevoelens al kalmeerden.
Soms, en dit is een van die gelegenheden, gebeurt het dat er geen vrede is tussen de pijn en de reflectie, dat de zaken elkaar opvolgen, dat wanneer De wond van Diana bloedt nog steeds, het meisje vermoord - en mogelijk verkracht - door een verdorven recidivist in Galicië, verschijnt het levenloze lichaam van Gabriel, het kind van Almería dat heeft ons met spanning en spanning in ons hart gebracht hoop in de vorm van een vis Tot een paar dagen geleden.
We moeten niet toestaan dat dit gebeurt. De reden is simpel: samenlevingen hebben als fundamenteel uitgangspunt voor hun ontwikkeling om hun kinderen te beschermen. En we beschermen ze niet. Het is niet zo dat de veiligheidstroepen en -instanties hun verplichtingen niet nakomen. Integendeel: dankzij hen gebeurt er veel minder dan zou kunnen gebeuren. Ik kan me de frustratie niet voorstellen van die politieagent die is aangesteld om waak te houden over een recidivist die is vrijgelaten door een buitensporig garantwetgeving en die rondhangt bij de deuren van de scholen die wachten op zijn volgende prooi. Maar tussen prooi en prooi, geeft het systeem de zoveelste kans ten koste van sommige slachtoffers voor wie het einde van het spel, de 'game over' onomkeerbaar zal zijn.
We moeten niet toestaan dat dit gebeurt. Hoewel dat veronderstelt dat het hele fundament van het wettelijke model van het oude continent wordt veranderd. Hoewel het inhoudt dat je accepteert dat de man misschien niet zo goed van aard was en dat niet alle hoofden klaar zijn om zichzelf te repareren. Verdriet als pad naar re-integratie is ongetwijfeld de beste optie voor een reeks misdaden. Maar het is gewoonweg afwijkend voor anderen.
We moeten niet toestaan dat dit gebeurt. Omdat het in een rechtsstaat met voldoende juridische garanties onaanvaardbaar is om te moeten horen dat de dader zijn vrouw al verschillende keren had aangevallen voordat hij haar vermoordde, dat de pedofiel een "oude bekende" was van de politie die al door de gevangenis was heengegaan een armzalig handjevol jaren, voordat vijf andere arme meisjes woest werden aangevallen, dat deze moordenaar zonder enig spoor van spijt al geprobeerd had zijn schoonzus te verkrachten.
We moeten allemaal protesteren. Ouders met grotere ijver. Omdat de bescherming van onze kinderen ervan afhangt.
Omdat je eigen vrijheid op het spel staat. Want met zo'n spoor van tegenslagen zullen we uiteindelijk allemaal op een veilige plek blijven - ver van de bloeddorstige verkrachters en pedofielen op zoek naar een utopische re-integratie - dat onze huizen eruit zien als gouden kooien waarin onze arme kuikens nooit zullen kunnen vliegen.
