Optimisme in moeilijke tijden
van Norman Foster zijn biografen zeggen dat hij werd geboren aan de verkeerde kant van de spoorbanen die het centrum van Manchester scheiden van de vochtige en koude voorsteden van de stad.
Het loopt het jaar 1935. Zijn ouders, Robert Foster en Lilian Smith, huren een bescheiden huis in Crescent Grove, in Levenshulme, voor 14 shilling per week. Ze vestigen zich daar met hun baby en die jongen lijkt bestemd voor het eenvoudige leven in zijn sociale klasse. Er is geen telefoon in het huis van de Foster. Noch boeken. Televisie bestaat nog niet.
Hun ouders zijn hardwerkend en hun bescheiden baan laat hen niet veel tijd over om hun enige kind bij te wonen, dat vaak wordt achtergelaten door familieleden en buren. Hij gaat naar school in Burnage, maar daar voelt hij zich enigszins ontheemd. Als hij 16 jaar oud is, overtuigt zijn vader hem ervan om het toelatingsexamen af te leggen om als stagiair bij de Belastingdienst van de gemeenteraad te werken. Hij slaagt voor het examen en zijn ouders zijn verrukt, maar voor Norman is die baan hem teleur.
Na zijn militaire dienst in de Royal Air Force, een keuze geïnspireerd door zijn passie voor vliegtuigen, wil hij bij terugkomst niet terugkeren naar zijn werk bij het stadhuis zoals zijn ouders dat wensen. Hij begint te werken als assistent in een kleine architectuurstudio, John Bearshaw en Partners. In zijn vrije tijd maakt Norman een portfolio met zijn eigen ontwerpen. Hij geeft op een dag les aan Bearshaw en hij is onder de indruk van zijn talent als tekenaar, tot het punt dat hij een positie onder de ontwerpers van zijn team krijgt toegewezen. Later probeert Bearshaw Foster ervan te overtuigen daar te blijven en beetje bij beetje zijn vak als ontwerper te leren, maar de jongeman verwerpt het aanbod omdat hij heeft voorgesteld om architectuur aan de universiteit te studeren.
In 1956 behaalde Foster een plaats aan de School of Architecture and Urbanism van de Universiteit van Manchester. Hij krijgt geen studiebeurs, dus om zijn studies te betalen moet hij ijsjes verkopen, nachtwaker zijn in een nachtclub en 's nachts werken in een bakkerij die broodjes maakt. Hij combineert dit alles met lange bezoeken aan de openbare bibliotheek in Levenshulme, waar hij met grote belangstelling blijft werken aan het werk van Frank Lloyd Wright, Ludwig Mies van der Rohe, Le Corbusier en Oscar Niemeyer.
Hij studeerde af in 1961. Zijn buitengewone record stelt hem in staat om te genieten van de Henry Fellowship-beurs en een graduaat aan de Yale University. De Amerikaanse fase is doorslaggevend. Amerika lijkt een plaats te zijn waar succes alleen afhangt van talent en inzet. In 1962, terug in Engeland, begon hij zijn eigen studio. Een halve eeuw later is Foster + Partners een groot bedrijf, een architectenbureau dat zijn stempel op vijf continenten heeft gedrukt en waar 1.400 mensen werken, waaronder meer dan 600 architecten uit 50 landen.
Fosters biografie is die van een self-made man, die een onbetwistbare figuur in de wereldarchitectuur wordt, vanwege zijn inzet, met een zekere dosis geluk, het is waar, maar ook van drama.
Foster verzekert dat het altijd rusteloos en optimistisch moet zijn: "Ik geloof niet dat optimisme alleen moet worden gereserveerd voor goede tijden." In moeilijke tijden moeten we ook een open geest hebben, toewijding aan hard werken, professionaliteit ... Aan al dat Ik bedoel, als ik het heb over optimisme, werden de meest emblematische gebouwen van New York, zoals het Empire State Building of het Rockefeller Center of het Chrysler Building, bedacht in tijden van diepe economische depressie in het land, ze droomden van grote dingen en worstelden om de realiteit te realiseren jouw dromen. "
Zijn biografie is erg interessant. Het is een voorbeeld van hoe te overwinnen wat lijkt op het lot en dat niet is. Een voorbeeld van hoe je hoge doelen nastreeft, het noorden handhaaft, steunt op die meridiaanideeën die voor sommigen een hersenschim lijken, maar die de levens van de mensen inspireren. Een voorbeeld van doorzettingsvermogen en non-conformiteit, van optimisme in slechte tijden, van niet opgeven. Een goede referentie voor diegenen die willen streven naar meer en niet opgeven voor hun tijd.
