Adolescenten, waarom spreken we niet dezelfde taal?
Hetzelfde gebeurt met alle ouders: zodra onze kinderen het podium betreden tiener, de communicatie, vóór eenvoudig en vloeiend, wordt nu een taak die erg ingewikkeld is. Wat gebeurt er, misschien we spreken niet dezelfde taal? Geen paniek, je hoeft alleen maar je aanpak en strategie te veranderen.
Adolescentie wordt vaak beschouwd als een kwaad dat onvermijdelijk voorbij moet gaan, alsof we het over een ziekte hebben. We hebben dit gevoel omdat we deze fase beschouwen als een proces vol conflicten.
Als we echter adolescentie als een leerfase beschouwen, zullen we zeer positieve aspecten ontdekken. In feite hebben jonge mensen in deze periode een verbazingwekkende capaciteit om nieuwe informatie te absorberen en moeten wij, als verantwoordelijke voor het kind, met ons model samenwerken.
Het is de moeite waard eraan te denken dat onze manier van handelen hen gaat dienen als iets om naar te kijken. Op deze manier kunnen we adolescentie beschouwen als een periode van maximaal leren van nieuwe concepten, een kans voor toekomstige ontwikkeling en onafhankelijkheid.
De deal met tieners: wat is er veranderd?
Het is waar dat wanneer we de adolescentie bereiken, sommige elementen van het scenario van omgaan met onze kinderen veranderen. Voor een goede communicatie is het nodig om ermee in te leven, omdat het een tijd is vol veranderingen, zowel vanuit fysiek als cognitief en emotioneel oogpunt. Voor dit alles is het essentieel dat zij zich begrepen voelen door hun ouders voor hun optimale ontwikkeling.
Om ze te begrijpen, is het noodzakelijk om het concept van "rouw" te herkennen dat gewoonlijk bij de ouders wordt gegenereerd voordat de relatie verloren gaat van een kind dat overgaat van de kindertijd naar de adolescentie. Vanaf dat moment verdwenen de ouders van degenen die het gedrag en de manier van denken van de kinderen hadden gemarkeerd, tot het besef dat we geen directe invloed meer op hen hadden.
Voor de overgang van kindertijd naar adolescentie om zich van nature te ontwikkelen, is het belangrijk om autonomie te bevorderen en een positief idee over adolescentie over te brengen, zonder de negatieve labels die de maatschappij gewoonlijk oplegt.
Het welzijn en de veiligheid van adolescenten hangt af van hun toegang tot de ideeën en waarden van hun ouders, adolescenten moeten in staat zijn om hun twijfels te uiten, hun angsten te vertrouwen en de mogelijkheden te verkennen met een volwassene die naar hen luistert zonder waardeoordelen te beoordelen en helpt hen om verantwoorde beslissingen te nemen.
Tolerantie voor frustratie: de uitdaging van adolescenten
Een van de meest waardevolle aspecten die we een adolescent kunnen leren, is tolerantie voor frustratie, dat wil zeggen leren een "nee" te accepteren als antwoord. Het is een fase waarin ontelbare ideeën, gevoelens en projecten ontstaan die de adolescent zou willen uitvoeren, maar waarvan de gevolgen moeilijk te berekenen zijn. Daarom zal het geven van een "nee" antwoord hen helpen om hun te trainen frustratie tolerantie en om ons voor te bereiden op een wereld die ons voortdurend ontkent wat we willen als we volwassen zijn.
Het "nee" moet altijd vergezeld gaan van de logische en rationele redenen waarom we besloten hebben om dat project te weigeren aan de adolescent, zodat hij erover kan nadenken en over de consequenties die het zou moeten hebben om het uit te voeren. Hij moet weten dat hij 'gewoon omdat' niet wordt ontkend, maar omdat het schadelijk kan zijn, hetzij direct voor hen, hetzij voor het milieu.
Het is gebruikelijk voor de adolescent om de weigeringen te interpreteren als een gebrek aan vertrouwen of als een negatieve houding van de ouders. Het is van fundamenteel belang dat dit niet gebeurt en dat de adolescent weet en leert dat hij een project om logische en begrijpelijke redenen wordt ontzegd en waarop hij kan mediteren. Op het moment dat de nodige limieten worden vastgesteld, moet de adolescent zich bijzonder beschermd en verwelkomd voelen door zijn familie, hij moet opmerken dat hij familieondersteuning heeft en dat we het volste vertrouwen in hem hebben, ook al zijn we het niet eens over een aantal concrete projecten .
Raquel García Zubiaga. Psycholoog van het Institute of Applied Neurosciences in Education
Het kan je interesseren:
- Hoe de 6 belangrijkste beslissingen van je leven te maken
- Adolescenten en verantwoordelijkheid
- 10 fouten die ouders maken met onze kinderen
- Hoe het vertrouwen tussen ouders en kinderen te vestigen
