Binnenstebuiten de film vanuit een neurowetenschappelijk perspectief
Met een sterke wetenschappelijke basis weet Disney het te portretteren "Inside Out" (vanaf de achterkant) de relevantie van emoties in het geheugen, besluitvorming en gedrag, evenals in de diepten van wat definieert wie we zijn, onze persoonlijkheid.
Hoe het prachtige portret van een leven als koppel te vergeten, zoals geïllustreerd in "UP". Met zijn nadruk op de kleine en de details, slaagt hij erin om de wisselvalligheden van het leven en de liefde tussen twee mensen op een zeer nauwkeurige manier uit te drukken. Dit succes van Pixar komt ook tot uiting in zijn nieuwste werk "Del Reverso / Inside Out".
Ondersteboven, het argument
Riley's vader aanvaardt een nieuwe baan in San Francisco, dus hij verhuist van de kou en vertrouwdheid van Minnesota naar een warme en vreemde stad waar pizza broccoli vervoert en huizen niet zoveel ruimte hebben voor tuinen. "Ondersteboven", als een afbeelding van het brein van Riley, een 11-jarig meisje, dat op een zeer didactische en succesvolle manier illustreert hoe vijf primaire emoties samenwerken bij het ontwikkelen van haar persoonlijkheid.
De leeftijd van 11 jaar is van cruciaal belang, omdat het op dit moment is dat er een verandering van protagonisme optreedt in de emotionele overheersing waar de vreugde ophoudt de emotie van grotere aanwezigheid te zijn en plaats te maken voor meer complexe emoties.
De complexiteit van de protagonisten
De protagonisten van "Del Revers" zijn de personificatie en interactie van de 5 emoties van vreugde, verdriet, woede, angst en ongenoegen in het "mind control center" van Riley. Deze personages leven samen met Riley terwijl ze een nieuwe stad bestuurt en evolueert voor een zee van emoties, zoals nieuw zijn op school, een gevestigd leven missen dat nooit meer zal bestaan, jaloers zijn op vervanging, vriendschappen verliezen, enzovoort. .
De geschiedenis van de film
Het verhaal achter de film ontstond in 2009 toen Pete Docter, regisseur van de film, een sterke verandering in de persoonlijkheid van zijn dochter merkte. Als gevolg hiervan heeft Docter met verschillende experts in psychologie en neurologie overleg gepleegd om een verhaal te ontwikkelen dat het emotionele gedrag verklaart dat verantwoordelijk is voor deze veranderingen. Na veel onderzoek te hebben gedaan, hebben Docter en de scenarioschrijver Michael Arndt een succesvol en trouw script gekregen voor de wetenschappelijke realiteit van de emotionele wereld. Sinds de tijd van Darwin is het bestaan van primaire emoties bestudeerd en op een generieke manier worden zes emoties geaccepteerd als fundamenteel omdat ze kunnen worden waargenomen in meerdere culturen en geografische gebieden, hoe geïsoleerd en klein ze ook zijn en ze vertonen hetzelfde expressiepatroon non-verbale. Dit zijn: woede, angst, ongenoegen, vreugde, verdriet en verrassing. Verrassing verschijnt niet in de film, maar deze afwezigheid heeft geen invloed op de vindingrijkheid van het script.
Vanuit evolutionair oogpunt proberen elementaire emoties de soort te bestendigen. Het is de combinatie van deze basisemoties waar de rest van menselijke emoties opkomt. Aan het begin van het leven van Riley is er alleen "vreugde" en zij is het die helpt bij het creëren van de eerste herinnering, een herinnering van vreugde aan het gevoel van bescherming en veiligheid om bij hun ouders te zijn. Vreugde is essentieel om te overleven, net zo belangrijk datgene dat ons bescherming en acceptatie geeft. De tweede emotie die het controlecentrum bereikt, is verdriet. Hoewel verdriet op het eerste gezicht misschien onpraktisch lijkt, zoals geïllustreerd in de film, wordt het uiteindelijk de heldin van het controlecentrum en helpt het Riley volwassen te worden. Dan verschijnt angst, degene die belast is met voorzichtig zijn en een paar minuten nadenken voordat hij handelt, zoals controleren of een pad veilig is of dat een vrucht giftig is. De volgende emotie bij het verschijnen is walging, waarvan de oorsprong ligt in het vermijden van contact met organismen die ziekte veroorzaken, in de keuze van een toekomstige partner en het vestigen van moraliteit. Ten slotte is er de woede die het bestaan van een probleem, een onrecht en het zoeken naar een oplossing benadrukt.
Een neurowetenschappelijk perspectief
Het menselijk brein bereikt op 6-jarige leeftijd 90% van de volwassen grootte, maar er is nog een lange weg te gaan. Neuroimaging-onderzoeken tonen aan dat het brein van de adolescent niet hetzelfde is als dat van een ouder kind of een half volwassen brein voor volwassenen. Het brein van de adolescent is uniek en wordt gekenmerkt door zijn constante veranderlijkheid en meerdere interregionale verbindingen. Het limbisch systeem, degene die verantwoordelijk is voor emoties, intensiveert tijdens de puberteit. Integendeel, de pre-frontale cortex, degene die belast is met impulsbeheersing, rijpt niet tot de leeftijd van 25 jaar.
Deze neurale veranderingen in de puberteit weerspiegelen ook veranderingen in persoonlijkheid of "zelfconcept". Geïllustreerd op een eenvoudige en zeer grafische manier, bestaat de persoonlijkheid van Riley uit basisherinneringen: zijn liefde voor familie, hockey, zijn grappige kant, zijn beste vriend en eerlijkheid. Deze basisherinneringen worden door de hele film heen zodanig gewijzigd dat zijn persoonlijkheid opnieuw wordt gedefinieerd en evolueert zelfs naarmate hij zijn niveau van complexiteit en introspectie verhoogt.
Tijdens de puberteit en adolescentie is er een herdefinitie van wie we zijn, het is een moment van kennis en herstel van waar we om geven. Evenzo is het in dit tijdperk waarin het vermogen tot abstract redeneren begint. De concepten die we hanteren zijn niet eendimensionaal en situaties houden op zwart en wit te zijn. De nuances verschijnen en dit alles kan erg verwarrend zijn. Dezelfde emoties beginnen samen te smelten tot complexe gevoelens die we vaak niet weten te definiëren. Een ander didactisch succes van deze film is het portret van dit proces.
De aard van emoties
Het is niet meer dan normaal om te denken dat Riley's hersenen wordt beheerst door emoties, inderdaad, op 11-jarige leeftijd bevindt het zich in het emotionele centrum waar de meeste beslissingen en gedachten vandaan komen. Gezien de nieuwe situatie van een verhuizing naar een nieuwe stad, is het limbische systeem degene die centraal staat in de situatie. Zeer in lijn met veel wetenschappelijke studies, is het op deze leeftijd waar de verschillende basisemoties een prominentere plaats innemen. De film maakt een succesvolle schets van hoe vreugde probeert alle spanningen of problemen te compenseren, maar hun inspanningen zijn niet altijd vruchtbaar. Het is hier dat het fenomeen emotioneel geheugen wordt geïllustreerd. Hoewel een geheugen als positief kan worden gecodeerd, wil dat niet zeggen dat deze valentie niet kan veranderen als hij nu wordt geassocieerd met een gevoel van nostalgie, verlies en rouw.
Disney wordt ook correct weergegeven omdat tijdens de droom de herinneringen en ervaringen die gedurende de dag werden geleefd, worden geconsolideerd in het lange-termijngeheugen. In een kwestie van seconden wordt een geheugen aangemaakt en gestabiliseerd. Maar het is tijdens de perioden van slaap dat deze verrijkt en geïntegreerd worden in de vervlechting van herinneringen die we al hebben. Niet alle herinneringen worden op dezelfde voorwaarden onthouden. Er zijn een veelvoud aan factoren die het geheugen en de toegang tot verschillende herinneringen vergemakkelijken, waaronder de affectie.
Tegen het einde van de film staat droefheid centraal om degene te zijn die Riley krijgt om zijn behoefte aan familieondersteuning te accepteren en zijn gevoelens te erkennen voordat overweldigende veranderingen plaatsvinden. Het is triest dat een groot deel van onze menselijke sociale aard wordt gevonden. Het is de aangeboren manier waarop ons wezen om hulp of steun van anderen moet vragen. Zijn uitdrukking omvat een breed scala aan non-verbale mogelijkheden en toch zeer effectief, zoals huilen, zuchten, hangende ogen, fronsende wenkbrauwen, of de schouders ophalen en weer naar voren. Als resultaat van dit moment wordt er een nieuw centraal geheugen gecreëerd op de familie. Een trieste en gelukkige herinnering, een samensmelting dat in pijn er begrip en liefde is, dat het gezin in het goede en het slechte is en dat de acceptatie en veiligheid die het gezin definieerde voordat het nog steeds bestaat, hoewel het soms de onvermijdelijkheid om moeilijke situaties te accepteren als een ongewenste zet.
Aan het einde van de film, een jaar later in het leven van Riley, wordt duidelijk hoe de tafel van het bedieningscentrum is veranderd, hoe de puberteit is aangebroken en hoe emoties zich aan dit nieuwe systeem moeten aanpassen. Deze zeer nauwkeurige metafoor van wat is de geleidelijke ontwikkeling van de pre-frontale gebied wordt gezien in de verwarring en onhandig gedrag van de emoties bij het handelen.
Terwijl de geest buitengewoon complex is en de werking ervan op veel manieren nog steeds een mysterie is, slaagt "Del Revers" erin om op een grappige en vertederende manier het functioneren van geheugen en emoties uit te leggen. Educatief op vele niveaus, "Del Revers" is een film voor zowel volwassenen als kinderen, die inzicht biedt in hoe herinneringen en emoties een grote rol spelen bij het vormen van een groot deel van wie we zijn.
Maite Balda Aspiazu. Psycholoog en master in cognitieve neurowetenschappen
