In het voetbal, fair play: vriendschap en kameraadschap
Voetbal is een teamsport die passie oproept en miljoenen volgers heeft over de hele wereld. Bewust van de populariteit van deze sport, heeft FIFA een programma gemaakt met de naam van Fair Play (fair play) waarvan het doel is sportiviteit te bevorderen en discriminatie in het voetbal te voorkomen. Bovendien, Fair Play het omvat ook programma's om racisme in stadions te verminderen.
Het programma is niet alleen beperkt tot voetbal, maar ondersteunt ook liefdadigheidsorganisaties die de omstandigheden overal ter wereld verbeteren.
De principes van het programma Fair Play of eerlijk spel
Dit zijn de 10 principes waarop het programma is gebaseerd Fair Play in sport:
1. Speel op een schone manier. 2. Speel om te winnen maar accepteer een nederlaag met waardigheid. 3. Voldoe aan de spelregels. 4. Respecteer de tegenstander, teamgenoten, scheidsrechters, lijnrechters en toeschouwers. 5. Promoot interesse in voetbal. 6. Beloon degenen die de goede reputatie van voetbal verdedigen. 7. Verwerp corruptie, drugs, racisme, geweld, gokken en andere gevaren van deze sport. 8. Help anderen weerstand te bieden aan corruptiedruk. 9 Meld aan diegenen die het voetbal in diskrediet proberen te brengen. 10. Gebruik voetbal om een betere wereld te maken.
Hoe kinderen aanmoedigen om fair play te beoefenen
Om als voorbeeld te dienen, is er onder teamsporten niets beters dan voetbal. Want iets is de koningssport in Europa en Latijns-Amerika. Het benadrukken van de waarde van vriendschap en speciale fellowship onder teamleden is de basis voor het opleiden van kinderen in de praktijk van fair play.
1. Moedig de klasgenoten aan. Voor een speler is er niets ergers dan dat je partner fouten in je gezicht gooit. Integendeel, we zullen elkaar moeten aanmoedigen, zelfs als we door velen tot nul verliezen.
2. Ga uit om te spelen, niet om op te vallen. Elke speler heeft een goed gedefinieerde positie, zone en missie. Een voetbalteam is als een precieze machine en het werkt wanneer iedereen de coach gehoorzaamt. Er is daarom de wens om de ene boven de andere te benadrukken. Voetbal leert veel deugden en een daarvan is dat het teamgevecht effectiever is dan het individu.
3. Stop niet met het rennen van een bal. Wanneer iedereen het moeilijk vindt om op het hoogste niveau te spelen, stop dan met een bal of stop met het achtervolgen van een tegenstander. Dit is een van de ernstigste fouten: het is net als tegen de teamgenoten zeggen: "vecht tegen jou, ik ben moe." Als we uitgaan van het feit dat we allemaal partners zijn en dat we hetzelfde doel nastreven, zullen we onszelf moeten opofferen voor iedereen en rennen. En als we dat niet kunnen, vraag dan zelf om de verandering.
4. Schoppen die niet worden gezien. In elke sport is een uitstekende naleving van de regels eenvoudig, omdat het anders voor iemand contraproductief is. Dus zelfs als ze ons niet zien, kunnen we niet trappen, de bal met hun handen aanraken, doen alsof ze ons hebben gegeven, zichzelf voor een straf gooien ... Het zou een theaterschool zijn in plaats van een sport.
5. Onvrijwillige trappen. In elk geval raken onze voeten of handen soms verloren en slaan we de tegenstander neer. Dit is voetbal. Maar aangezien het gaat om het scoren van doelen, niet het elimineren van tegengestelde spelers, moeten we geïnteresseerd zijn in hem, om vergeving vragen, helpen ... Als we een agressieve speler markeren, moet je de scheidsrechter (of de kapitein) zien. We kunnen ook met hem praten, ook al lijkt het utopisch. Als het niet werkt, zullen we meer kracht tonen, maar nooit wraak nemen of schade toebrengen.
6. Bespreek de scheidsrechter niet. De eerste reactie is niets, maar je moet wel wennen aan het feit dat de scheidsrechter de missie heeft om te oordelen, zelfs als hij een fout maakt. Er is niets erger dan een wedstrijd waarin iedereen tegen de scheidsrechter schreeuwt wat hij denkt dat eerlijk is.
7. Win en verlies. Uiteindelijk zullen we winnen, verliezen of tekenen. Het tonen van vreugde als je wint is gemakkelijk, maar weten hoe je kunt verliezen zonder te zinken, is moeilijk. Allereerst moeten we vermijden dat we denken dat de fout bij anderen ligt. Het is de schuld van iedereen en tussen hen kan alles worden gewijzigd. We moeten de inspanningen van onze collega's erkennen, zonder het ergste te bekritiseren. Als er in de kleedkamer kritiek bestaat tussen de een en de ander, zou bijna gezegd kunnen worden dat er geen team is: het zou beter zijn om het te laten en zich aan iets anders te wijden.
Ignacio Iturbe
